Ônskigo razu było se dwajścia piyńć ołōwianych żołnierzyków a wszyjscy byli urodzyni z tej samej, starej łeżki
Brōń trzimali na ramiyniach, głowy sztywno uniesione, a obleczyni byli w szumne, czerwiōne abo niebieski mōndury. Jednego dnia trefiyli do bogatego dōmu, na gyszynk do małego bajtla. Młody rozwiertoł paczka i rōd był co niemiara! Od razu ustawiył wojŏków w ordōngu na stole i wtedy sie kapnył, że jedyn żołnierzyk to był jakiś opaczniok – mioł yny jedna noga bo był ostatni do odlywu i na drugo szłapa już nie stykło ołōwiu. Ale bajtel skuli tego jeszcze bardzi mu przoł.
Na stole miyszkało tyż kupa inkszych graczek, ale nojgryfniejszy był zomeczek z wieżyczkami i wspaniałym ôgrōdym. W zomeczku miyszkała piykno baletnica o alabastrowej gymbiczce. Wojŏkowi wiela nie trza było, zakochoł sie migiym w filigranowej, ślicznej paniynce. Jednej nocy, jak wszyjscy ludzie w dōma poszli już spać, graczki narychotwały se wesoły fajer, dziadek do ôrzechów skŏkoł jak oszalały, żołniyrze bowiyli sie w wojna, a misie tańcowały doobkoła stoła. Yno wojŏczek stoł i poziyroł cołki czas na swoja paniynka.
Ôroz ku żołnierzowi prziszoł szpetny czorny dioboł i zacznył go szterować. Yntlich wojŏk kozoł mu pońść weg i dioboł sie ganc zeźlył.
Rano sie porachujymy, żołnierzyku!
Nastympnego dnia bajtel postawiył swoigo ulubionego wojŏczka na ôknie, coby se pozaglōndoł jak fajnie świyci klara
Na nieszczęści ôroz zawioł wiater i żołnierzyk wypod bez ôkno! Młody polecioł go chledać, ale nie znoloz go nikaj i ze ślimtaniym prziszoł nazot do dōm. Wojŏk leżoł strapiony podle beszōnga, aż prziszły dwa rojbry i zaczły sie pośmiywać z żołnierzyka. Yntlich narychtowali mu łódka ze starego cajtōnga i puściyli z nurtym wody z rynsztoka. Chichrali sie przi tym fest, a biydny wojōk mało nie świtnył ze starości! Ale mina dali mioł niewzruszono, blank nie doł po sia znać, że mo strach.
Ôroz żołnierzyk wpōd do gulika – zdało mu sie, że już je fertich i żałowoł, że nie wyznoł ślicznej paniynce co do nij czuje. Łódka belōntała sie na wszyski strony i wojōk mało co nie wypod, ale dali dzielnie trzimoł broń na ramiyniu i pocieszoł sie, że te mecyje ni mogōm przeca trwać wiecznie. Jakby tego było mało, w rynsztoku trefiył na epnego szczura, kiery zrobiył gromki larmo:
Zaros sam pokozuj paszport, bo jak ni to cie utopia!
Wojŏk fest ścisnył broń na ramiyniu i pomknył gibko z wartkim nurtym wody. Szczur zgrzitoł zębami i fuczoł za nim, aż yntlich zostoł kajś ze zadku i straciył sie żołnierzykowi z ôczu.
Ôroz wojŏk se doł pozór, że łódka sie rozpaduje – cajtōng już ganc przemoknył i zacznył tōnyć
Żołnierzyk plōmpsnył do wody i byłby sie utopiył, ale dopadła go epno ryba i połkła w całości! W bachorzu ryby było ćma i fest ciasno ale wojŏk nie chcioł sie poddać i dali trzimoł głowa wysoko uniesiono, a co! Yntlich ryba złowiyli rybŏki, sprzedali jom na torgu i żołnierzyk trefiył du dōm, kaj był przōdzi na stole z graczkami! Cuda i dziwy sie nikiedy dziejōm na tym świecie! Kucharka zaniosła go pokozać reszcie familiji i wszyjscy sie dziwowali jako to sie znojd nazot biydny wojŏk. Postawiyli go na stole podle inkszych bawidełek i żołnierzykowi o mało płaczki nie poleciały ze wzruszynio jak dojrzoł swoja gryfno paniynka.
Dziwali sie tak na sia, ale żodyn nie padoł ani słowa. Aż prziszeł bajtel, kierymu wojŏczek już sie ganc nie podoboł. Wciepnył go do ôgnia w kōminku i biydny żołniyrz zacznył sie topić w płomiyniach! Było mu fest gorko, ale dali trzimoł swoja broń i ani myśloł spuścić głowa! Gorsko wysztaunowoł, że to musi być jako klōntwa złego dioblika co prześladowoł żołnierzyka eli po telkim czasie… Ôroz zawioł mocny wiater i porwoł śliczno dziołszka ze kraja stoła prosto do ôgnia, ku roztomiyłymu wojŏkowi. I tak oba sie stopiyli we hajcōngu.
Rano jak służōnco wygarniała hasi z kōminka, znejdła małe ołōwiane serduszko, bo yno tela zostało z dzielnego żołnierzyka.
